MEER WETEN? BEL  06 - 22 11 82 85

NIEUWS

14-07-2020 Jongeren met beperking hebben eigen plekje in Ede: ‘Ze kunnen hier oud worden, dat voelt bijzonder’ Gelderland
Jongeren met beperking hebben eigen plekje in Ede: ‘Ze kunnen hier oud worden, dat voelt bijzonder’
Artikel in De Gelderlander van 11 juli 2020

Jongeren met beperking hebben eigen plekje in Ede: ‘Ze kunnen hier oud worden, dat voelt bijzonder’


EDE - Op kamers. Voor jongeren met een beperking is dat niet zo vanzelfsprekend als voor leeftijdsgenoten zonder beperking. In de woonvorm Stoer in Ede hebben acht jongeren sinds kort een eigen plek.

Door Erika van Gils

Foto: Herman Stöver


,,Het is een dag waarvan je al heel lang weet dat hij zal komen. Toch heb ik wel een potje staan janken toen Robert (25) zijn nieuwe huis in liep”, zegt Petra van Boetzelaer. 

Wat vijf jaar geleden nog een wens was; een warm en veilig thuis voor haar zoon, is nu werkelijkheid. Achter de oude kantine in de Enkawijk staat de kleinschalige woonvorm Stoer. Acht jongeren met een beperking wonen er sinds kort in hun eigen appartement.


‘Stoer’ omdat het ontzettend ‘stoer’ is dat deze jongeren op zichzelf zijn gaan wonen, verklaart de initiatiefneemster de naam van het huis.

Voor Robert is het allemaal nog even wennen. ,,Ik mis thuis en het ruikt ook allemaal nog zo nieuw”, zegt hij. Boven zijn bed hangt een levensgrote afbeelding van een knalblauwe zee met bootjes. ,,Die heb ik zelf uitgezocht, ik houd van de zee.”

Dat hij nu op zichzelf woont, is mede te danken aan de tomeloze inzet van zijn moeder. Toen Robert twee jaar was, kreeg hij een hersenbloeding met hersenletsel tot gevolg. ,,Op een dag vraag je je af: wie zorgt er voor hem als ik er niet meer ben?”, zegt Van Boetzelaer. Zo ontstond het ouderinitiatief. Vijf jaar van bloed, zweet en tranen betalen zich nu uit.

  
Robert beweegt door zijn kamer alsof hij er al jaren woont. Op planken in zijn kast staan politie-auto’s en -mannetjes van Playmobile. Hij wijst naar zijn radio. ,,Ik houd van muziek, voetbal en de politie.” 

 Robert is zelfbenoemd wijkagent in de Enka. Veel buurtbewoners kunnen hem uittekenen met zijn politiepet op en stopbord in zijn hand. ,,Ik zorg dat iedereen zich aan de regels houdt. Als ze mij zien, denken ze al ‘o, even oppassen’.”


In de gezamenlijke woonkamer annex keuken rusten een paar bewoners uit van hun dag op de dagbesteding. Alles in het huis is gelijkvloers. Rondom een grote lichte hal liggen de acht appartementen, voorzien van een eigen badkamer en klein keukentje. Ook is er een slaapruimte voor het personeel dat 24/7 aanwezig is.

 

 

De jongeren hebben onder andere hulp nodig bij aankleden, wassen, eten of dagstructuur. Alle acht hebben ze verschillende problematieken. ,,De stempel vonden wij niet zo interessant. Het ging ons er vooral om dat ze het leuk zouden hebben met elkaar, dat er echt een klik is”, zegt Van Boetzelaer. 

 Om dat te bewerkstelligen werd niet alleen op gevoel gevaren, maar riepen de ouders ook de expertise in van een systeemtherapeut. ,,Hij keek met ons mee bij het vormen van de groep. Zo zijn ze bijvoorbeeld alle acht gek op muziek.”


De woonvorm is betaalbaar, de huur komt uit de wajong-uitkeringen en de zorg uit de pgb-potjes. Het personeel is door de ouders zelf geselecteerd. Begeleidster Anita werkte hiervoor bij een andere zorgaanbieder. ,,De kleinschaligheid van dit project sprak me aan. De lijnen met de ouders zijn heel kort en er is alle tijd voor de jongeren.”

Het team is nu nog vooral bezig de groep te leren kennen. ,,We vragen veel, praten met ze en lezen alles wat hun ouders over hun kind op papier hebben gezet.”

 

In de gang probeert bewoonster Judith (26) met geluiden iets duidelijk te maken. Ze kan niet praten. Op de vraag of ze haar kamer wil laten zien, begint ze van oor tot oor te stralen. Ze huppelt haar nieuwe lichte appartement in en laat al haar ‘gefeliciteerd met je nieuwe woning-kaarten’ zien. Wat is iedereen blij voor je, vind je het hier leuk? Ze danst in het rond.


Aan het eind van de gang woont Sharon (27). ,,Sorry voor de troep”, verontschuldigt ze zich onnodig. Alles is spic en span. ,,Mijn moeder heeft ingericht, zij heeft een veel betere smaak dan ik.” 

Ze is blij met haar nieuwe appartement. ,,Ik woonde al eerder uit huis, maar zo leuk als hier was het nergens.” Puntje van kritiek heeft ze wel: ,,Ze mogen nog wel wat doen aan dat onkruid in de tuin.”

Volgens Sharon heeft iedereen in huis een gebruiksaanwijzing. ,,Ik heb bij mijn geboorte zuurstofgebrek gehad. Aan de buitenkant zie je niks, dus overvragen mensen mij. Dan raak ik oververmoeid en vergeet ik de helft.” Ze werkt bij Brownies & downieS in Wageningen. ,,Daar rijd ik met mijn eigen auto heen. Kom je een keer langs?”


Met Elize (35) kan ze het goed vinden. De meiden hebben bekokstoofd dat ze vanavond niet mee eten met de groep. ,,We lusten geen andijviestamppot. We eten macaroni op onze eigen kamer”, zegt Sharon stellig.

Elize woonde zestien jaar lang in een instelling in de buurt van Arnhem. ,,Het was mijn wens om dichter bij mijn ouders te wonen, dat is nu gelukkig gelukt.” Ze vindt het in Stoer ook ‘veel gezelliger’. ,,Gisteravond hebben we met zijn allen een spelletje gedaan.” 

Dat ze door corona nog geen bezoek mag ontvangen, vindt ze lastig. ,,Ik wil mijn mooie appartement laten zien.”

Haar ouders noemen Stoer een ‘warm bad’. ,, We komen uit een situatie waarin we weinig te zeggen hadden over de zorg voor onze dochter. Bij Stoer hebben we die zeggenschap wel en dat is fijn.”, zegt haar vader.


Wat ooit begon als ‘droomhuis’ in het hoofd van Van Boetzelaer, is geworden tot een warm thuis voor acht heel speciale mensen. ,,Ze kunnen hier oud worden en dat voelt bijzonder”, zegt Van Boetzelaer.


Robert houdt ondertussen nauwlettend de straat in de gaten. Bij een te hard rijdende auto, steekt hij het stopbord de lucht in. Een kamer met uitzicht op het verkeer buiten, wat kan een wijkagent zich nog meer wensen?

 

 

Hier staat het hele artikel  met foto's